20110429

Λοιπόν. Αποφάσισα σήμερα να γράψω. Αλλά δεν έχω τι να γράψω. Με ενέπνευσε όμως ο Mr. Nobody, του οποίου δείτε το μπλόγκ τώρα. Ω ναι. Εδώ. 
Ακόμη δεν ξέρω τι να γράψω.
Ας γράψω μια ιστορία? Δεν μου 'ρχεται καμια ιδέα όμως. Δεν πειράζει. Ας αρχίσω και ό,τι βγει. Δεν μπορώ να διαβάσω σήμερα ούτως ή άλλως.



Τρία δέντρα.
"Πού πάμε, είπες?"
"Που πάμε?"
"Φτάσαμε?"

"Και πότε θα φτάσουμε?"
Τέσσερα δέντρα.
"Μια μέρα θα πάω και θα δω τι γίνεται μέσα εκεί."
"Θα σου λέγα να ρθείς, αλλά δεν μιλάς."
"Μήπως να σταματούσαμε εδώ?"

"Εγώ σταματώ."

Αντιμόνιο.


Θα μπορούσε να περάσει μπροστά από το κρεβάτι του οχτώ φορές χωρίς να το κοιτάξει ούτε μία. Την ένατη φορά όμως, θα το κοιτούσε. Μετά θα καθόταν. Το κρεβάτι θα αναστέναζε από το βάρος του. Το κρεβάτι θα αναστέναζε από το βάρος του.

"Je ne comprends pas"
Έξι δέντρα.
Μια σταγόνα νερό χτύπησε το πρόσωπο της. Άρχισε να τσιρίζει. Να κλαίει. Πρώτη φορά την ακουμπούσε κάποιος. Άρχισε να τρέχει. Να φεύγει.

Λίθιο.


Εννιά δέντρα.
Είναι ένας ήρωας. Μια μέρα θα πέσει. Δεν θα ξανασηκωθεί.
"Φτάσαμε"






( Ε ναι. Δεν ξέρω τι είναι αυτά που έγραψα. Αυτά βγήκαν. Να 'στε χαρούμενοι που κάτι έγραψα. Θα γράψω κάτι σωικό αύριο θαρρώ. )

3 comments:

  1. .."πού πάμε, είπες;"


    δεν ξέρω γιατί μ' άρεσε τόσο πολύ η φράση..
    ωραίο, αλήθεια.

    ReplyDelete
  2. Φίλε μου, τι τιμή.
    Χαίρομαι που σε ενέπνευσα για κάτι τέτοιο, καθώς απ' ότι βλέπω δε γράφεις τέτοια κείμενα γενικά. Πολύ καλό, συνέχισε.


    "Je ne comprendre pas"
    Αλλωστε ποιος καταλαβαίνει πια..

    ReplyDelete
  3. Μα το ξαναδιαβάζω κι είναι όμορφο (:

    (ήρθε και το τραγούδι στο μυαλό μου, με το αντιμόνιο και κόλλησα πάλι. Μέχρι τώρα δεν είχα κάνει τη σύνδεση)

    - δεν αντέχω άλλες Πανελλήνιες -

    σου μιλάω από παντού;
    excuse moi

    ReplyDelete