ας χρησιμοποιώ αυτό το μπλογκ για να σημειώνω ποιες ταινίες βλέπω στη ζωή μου.
ας θεωρήσω ως αρχή τις 25 δεκεμβρίου που μου δωσε η αδερφή μου το 1001 movies to see before you die.
ανακάλυψα πως δεν έχω δει τίποτα. οπότε είπα να αρχίσω να βλέπω. και έτσι αρχίζει αυτή η λίστα μου. λογικά κάποτε θα το παρατήσω κι αυτό, αλλά δεν πειράζει. μ'αρέσει για τώρα. ας αρχίσω.


1. The Breakfast Club -έχω ήδη γράψει-
2. Bridget Jones' Diary 2 -θα είμαι ειλικρινής και θα γράψω τα πάντα. το παιζε η τηλεόραση. δεν είχε τίποτα. είχε πλάκα. απολογία τέλος-
3. Little Miss Sunshine -δεν με ενθουσίασε, αλλά νταξει-
4. The Graduate -μιλάμε τέλειο-


μιλάμε. τοοοοοσα πολλά έχω δει? μπράβο μου. καλή μου συνέχεια.

ο μάξιμος ξύπνησε.

 πήγε στην πόρτα του δωματίου, σήκωσε τα χέρια του να τεντωθεί.

 οι μασχάλες του βρωμούσαν.

 χρειαζόταν επιγόντως μπάνιο.

 αλλά δεν είχε νερό. του το χαν κόψει. και το ρεύμα. 
και το διαμέρισμα, αν κοβόταν, κομμένο θα ήταν.

 αλλά ο ενοικιαστής ήταν παλιός του φίλος και τον είχε χαλαρό.

 πήρε το αποσμητικό του και ψεκάστηκε από 7 φορές σε κάθε μασχάλη.

 και μια στο στήθος του.

 πήγε στο μπάνιο να πλύνει τα δόντια του.

 ο,τι και να συνέβαινε στη ζωή του, ποτέ δε θα μενε με άπλυτα δόντια.

 κάθε δόντι βουρτσίστηκε από 12 φορές.

 ήταν ο εθισμός του.

 η απόλυτη ανάγκη.

 πήγε πίσω στο δωμάτιο.

 δεν χρειάστηκε πολύ. καμπινές, δωμάτιο ένα και το αυτό.

 έβαλε ένα σώβρακο, μια καθαρή μπλούζα και το τζιν που φορούσε το προηγούμενο βράδυ.

 όλα βρωμούσαν τσιγάρο.

 σιχαινόταν τον εαυτό του.

 πήρε τα κλειδιά του από το μπωλάκι, ακουστικά στο αυτί και έξω από την πόρτα.

κυκλοθυμια. τελος?

http://www.diskursdisko.de/2011/01/yasmine-laraqui-fotografien/

Οκ. Ξαναχρησιμοποιώ το Eight Days A Week. Το αποφάσισα. Όλε.

Πφ.

Ντάξει. Το σιχάθηκα ΚΑΙ αυτό το μπλογκ.
Θα φτιάξω καινούριο. Στο τέλος εδώ θα καταλήξω πάλι αλλά τέλος πάντων.
Αν γίνει ωραίο θα το γράψω και εδώ.
Αλλά δεν ξέρω τι είδους να το κάνω! Χμ!

Incredibly Loud And Extremely Close - Jonathan Safran Foer

“If I’d been somone else in a different world I’d've done something different, but I was myself and the world was the world, so I was silent."

“You cannot protect yourself from sadness without protecting yourself from happiness."

"Why do beautiful songs make you sad?' 'Because they aren't true.' 'Never?' 'Nothing is beautiful and true." 

"I'm so afraid of losing something I love that I refuse to love anything." 

"The only thing worse than being sad is for others to know that you are sad."

“When Dad was tucking me in that night and we were talking about the book, I asked if he could think of a solution to that problem.  “Which problem?”  “The problem of how relatively insignificant we are.”  He said,  “Well, what would happen if a plane dropped you in the middle of the Sahara Desert and you picked up a single grain of sand with tweezers and moved it one millimeter?”  I said, “I’d probable die of dehydration.”  He said, “I just mean right then, when you moved that single grain of sand.  What would that mean?”  I said, “I dunno, what?”  He said, “think about it.”  I thought about it.  “I guess I would have moved a grain of sand.”  “Which would mean?”  “Which would mean I moved a grain of sand?”  “Which would mean you changed the Sahara.”  “So?” “So? So the Sahara is a vast desert.  And it has existed for million of years.  And you changed it!”  “That’s true!”  I said, sitting up.  “I changed the Sahara!”  “Which means?”  he said.  “What?  Tell me.”  “Well, I’m not talking about moving that one grain of sand one millimeter.”  “Yeah?”  “If you hadn’tdone it, human history would have been one way…” “Uh-huh?”  “but you did do it, so…?”  I stood on the bed, pointed my fingers at the fake stars, and screamed:  “I changed the course of human history!”  “That’s right.”  “I changed the universe!”  “You did.”  “I’m God!’  “You’re an atheist.”  “I don’t exist!”  I fell back onto the bed, into his arms, and we cracked up together.

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.

The Breakfast Club

Λοιπόν. Την είδα χτες επιτέλους μετά από τόσο καιρό που περίμενα να τη δω και ενθουσιάστηκα. Μιλάμε ήταν ωραία.
Είναι του '80 και πολύ αμερικανιά το όλο πράγμα, αλλά ήταν πολύ αληθινό. Ντάξει δε μ'αρέσουν αυτά που γράφω. Από την αρχή.

(Ταιρίαζει κιόλας μ'αυτό που λέω)

Η ταινία The Breakfast Club πρωτοβγήκε στις αίθουσες του κινηματογράφου το 1985. Από τότε είναι μια από τις πιο γνωστές ταινίες που αφορούν τους εφήβους.
Είναι γυρισμένη απο τον John Hughes, ένα γνωστό και πολύ καλό σκηνοθέτη, που έχει σκηνοθετήσει και το Home Alone -το οποίο δε θέλω να δω ποτέ γιατι σνομπάρω-. Στην ταινία παίζουν οι Emilio Estevez, Molly Ringwald, Judd Nelson, Anthony Michael Hall και Ally Sheedy.

Ο κάθε ένας από αυτούς ανήκει και σε μια διαφορετική κλίκα μαθητών, που πάνω κάτω υπάρχουν σε όλα τα σχολείο. Υπάρχει η ομορφη-ψωνάρα, ο αθληταράς, το φρικιό, ο αλήτης και το φυτό. Οι 5 αυτοί μαθητές πρέπει να περάσουν ένα ολόκληρο Σάββατο σε τιμωρία, όπου καλούνται από το διευθυντή να γράψουν μια έκθεση όπου θα γράφουν τι πραγματικά είναι. 

(Πω ψάχνω για μια φωτό και θέλω να βάλω τα πάντα! Και τόσα quotes! Πωω! Πορώνομαι! :P)

Μέσα στο πρωινό αυτό ανακαλύπτουν όμως τι είναι πραγματικά. Και μαζί βάζουν και σένα (ή μόνο εμένα) να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα. Τέλος πάντων. Δεν ξέρω να γράφω άρθρα. Οπότε δείτε το για να καταλάβετε μόνοι σας πόσο καταπληκτικό είναι.

Α και λογικό φρονώ είναι αγαπημένος μου χαρακτήρας να είναι της φρικιοτύπισσας. Από την πρώτη στιγμή τη συμπάθησα. Και δεν είναι καθόλου τέτοιο μιλάμε. Πω. Πρέπει να το ξαναδώ.

Ας βάλω quotes.

"When you grow up, your heart dies."

"We're all pretty bizarre. Some of us are just better at hiding it, that's all."

"Screws fall out all of the time, the world is an imperfect place."

Ααα μα δε ξέρω τι να διαλέξω. Νιώθω ότι δεν της αξίζει αυτό το άρθρο. Και θέλω να βάλω πολλές σκηνές! Πω. Ανοργάνωτος.

Κλιν γκλεκχεν κλινγκ ε λινγκ ε λινγκ

Όλε. Έβαλα τίτλο.
Μα λοιπόν κοιτούσα τώρα στο ίντερνετ -όλε διάβαζα πολύ πάλι- και κοιτούσα μπλογκς και παρατήρησα ότι όλα έχουν δομή και οι αυτοί που γράφουν, γράφουν ωραία και περιποημένα και το κάθε άρθρο είναι μιλάμε οργανωμένο και έχει θέμα και μιλάμε απογοητεύτηκα γιατί το δικό μου είναι αλλανταλλα κουτρουβαλα. Και τόοοσο αστείο πάνω απ'όλα. Και θέλω να αρχίσω κι άλλο μπλογκ, αλλά έχω 489730734 οπότε απλά θα συνεχίσω να γράφω εδώ και δεεεν πειράζει.
Και πρόλογος. Να. Έχω δομή.
Λοιπόν. Καλή χρονιά μιλάμε. Το λιωσα στα χαρτια αυτές τις μέρες. Καλά ντάξει. Δύο μέρες το λιωσα. Από σήμερα άρχισε το διάβασμα. Πωω. Τέλεια τα χαρτιάα. Κον καν βασικά. Σαν τις κυράτσες. Αλλά τέλος πάντων. Κέρδισα μόνο μια φορά βέβαια, αλλά ντάξει καλά έπαιζα. Και σήμερα άρχισα Χημεία. Μιλάμε έχω γίνει πεσιμιστής όσο δε πάει. Ναι!
Ντάξει βαρεθηκά αυτό. Θα γράψω άλλο άρθρο για μια ταινία. Όλε.