Τρίτη μέρα, τρίτο ποστ. Καλά τα πάω μη σας πω! Χτες είχα και ανταπόκριση. Ναι!

Σήμερα που σας μιλώ είμαι πλέον φοιτητής. Είναι γεγονός. Πήγα και γράφτηκα στο τμήμα. Μιλάμε ωραία θα είναι. Εγώ ανυπομονώ να αρχίσω. Έπρεπε να συμπληρώσω 563248,99 (ξέρεις εσύ) χαρτιά -καλά ντάξει, 3 ήταν- να με βγάλουν μια φωτογραφία που ένας θεός ξέρει πόσο χάλια είναι, αλλά που θα με κυνηγάει για 4 τουλάχιστον χρόνια κάθε μέρα. Και πρέπει να ξαναπάω να κάνω κάτι ακόμα χαρτιά. Αν είναι δηλαδή ποτέ δυνατόν! Αλλά δε πειράζει.

Το θέμα είναι όμως ότι έχουν κατάληψη. Με το που μπαίνεις μέσα στο πανεπιστήμιο βλέπεις τα μάτια των πάντων να σε ακολουθούν για να δουν ποιος θα πρωτοπρολάβει να σου δώσει τα κομματόχαρτα του. Μετά που βγήκα από τη γραμματεία ήταν βέβαια που άρχισαν. Πάλι καλά έχουν και λίγο τέτοιο. Και να σου τα χαρτιά και να παω και σε κάτι τη Παρασκευή και όλα. Αλλά ντάξει. Είμαι και το 1551 στη σχολή. Τι καλύτερο αριθμό θα μπορούσα να διαλέξω?

Αα. Βαριέμαι να γράψω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, οπότε ας κάνω Rosie Huntington-Whiteley appreciation post.

Η ημέρα είναι Τρίτη και είναι 13 του μήνα. Αυτό.

Λοιπόν θα μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις που έχω κάνει σήμερα μέχρι τώρα. Βασικά τις ενδιαφέρουσες. Βασικά δεν είναι μόνο σημερινές σκέψεις αλλά δε πειράζει. Μα όλη μέρα, κάθε μέρα ακούω Arcade Fire, Alex Turner και Arctic Monkeys. Το πιστεύω πλέον πως έχω πρόβλημα. Ειδικά με Arcade Fire. Αλλά οι άνθρωποι δεν παίζονται και αυτό είναι γεγονός. Οπότε πάμε..

Φανταστείτε όλα τα ζώα να ήταν σαν τα πόκεμον. Τι εννοώ θα με ρωτήσεις, ωρέ αγαπητέ αναγνωστή και γι'αυτό σου απαντώ ευθύς αμέσως. Λοιπόν, για όσους έβλεπαν πόκεμον, αλλά και για όσους δεν το έβλεπαν βασικά (αν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Ανόητοι είστε!) θα ξέρουν πως τα πόκεμον 'μιλάνε' λέγοντας το όνομα τους. Δηλαδή ο Pikachu, λέει Piika - Pikachu, ο Bulbasaur λέει Bulbasaaaur κτλ. Το πιάσατε το νόημα. Φανταστείτε λοιπόν να ήταν έτσι και τα ζώα. Και το καθένα να έλεγε το όνομα του. Μα θαρρώ θα χε άπειρη πλάκα! Τα κουνέλια να χοροπηδάνε και να λένε Κούνελος, Κούνελος με κάθε πηδηματάκι, οι γάτες να λένε Γααατα. Όταν είναι θυμωμένες να το λένε άγρια, όταν το παίζουν γλυκούλες και είναι χαδιάρες να το λένε και πολύ νιαουριστά (τραγική η χρήση της λέξης αυτής στη συγκεκριμένη φάση, αλλά δε μπορώ να περιγράψω αλλιώς αυτό που θέλω να πω). Γιατί τα σαλιγκάρια? Που θα ναι φάση σσσσσσσααααααααα---λλιιγκααααααααααρρρρ----ιιιιιι! Υπάρχει βέβαια το μεγάλο πρόβλημα της γλώσσας. Εννοώ πως αφού τα ζώα έχουν διαφορετικά ονόματα σε κάθε γλώσσα τι θα γίνει? Θα υπάρχει μια διεθνής γλώσσα ζώων? Δεν ξέρω. Δεν έχω σκεφτεί τις λεπτομέρειες ακόμη. Αλλά μην ανησυχείτε! Ούτως ή άλλως, και τώρα τα ζώα δεν 'μιλάνε' διαφορετικά σε κάθε γλώσσα? Τα σκυλιά για παράδειγμα στην Ελλάδα κάνουν 'γαβ γαβ', στην Αγγλία και Αμερική 'woof woof', στη Γερμανία 'bau bau', στην Ιαπωνία 'wan wan'. Επομένως με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να δουλέψει και το δικό μου σύστημα. Μα νομίζω μια μέρα θα κάτσω και θα τα ηχογραφήσω για να έχετε όλοι μια ιδέα για το τι λέω.

Τέλος τώρα αυτό το θέμα. Πάμε σε επόμενο. Δεν έχω βέβαια και άλλο μετά, αλλά δεν πειράζει! Λοιπόν. Το είχα δει μια μέρα στο Internet, δεν ξέρω ακριβώς που, δεν έχει και σημασία βέβαια και από τότε δε μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Λοιπόν, οι πάπιες που λέτε είναι μπαζουκερά ζώα. Εγώ δε τα συμπαθώ. (Μιλάμε αυτός είναι πρόλογος, μην ανησυχείτε!) Αν παρατηρήσει όμως κανείς μια πάπια, θα παρατηρήσει πως το ράμφος της έχει σχήμα σκύλου. Ορίστε και μια φωτογραφία γιατί αλλιώς που να σας έρθει!

Να λοιπόν! Έχει τα δύο του αυτάκια εκεί πάνω. Τα μάτια του ακριβώς από κάτω και το μαύρο στην άκρη είναι η μουσούδα του. Και από τη στιγμή που το είδα, δεν έχω ξαναδεί πάπια (live ή φωτογραφία της) και να μην το χω παρατηρήσει. Από όπου και να την δεις, ο σκύλος είναι εκεί! Δοκιμάστε το. Θα αλλάξει η ζωή σας.

Τι άλλο τώρα? Είχα πει πως θα ανεβάζω και καμιά φωτογραφία που χω βγάλει. Αν κανείς θέλει να δει τα πάντα, έχω flickr. Ορίστε και το link. Αλλά ας βάλω δυο-τρεις τώρα. Α! Και αφήστε ένα σχόλιο αν διαβάζετε το μπλογκίδι. Θέλω να δω σε ποιούς γίνομαι ρεζίλι!

Ένα άρθρο.

Μα τελικά δεν δημιούργησα χαρακτήρα όπως ήθελα. Βασικά δημιουργήθηκε μες στο μυαλό μου, αλλά κάθε φορά που ερχόμουν εδώ δεν κατάφερνα να γράψω αυτά που ήθελα και έτσι επέλεξα να μην γράψω τίποτα για να μην χαλάσω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Αλλά θέλω κάτι να γράψω. Και ευθύνεται η Κρις Λαλαλα, η οποία γράφει υπερβολικά ωραία και με κάνει να θέλω να γράφω. Αλλά δεν έχω για τι να γράψω. Δηλαδή είναι γεγονός. Αλλά ας προσπαθήσω.

(Μετά από 5 λεπτά σκέψης..) Δεν ξέρω τι να γράψω. Αυτό το καιρό -δηλαδή τις 2 τελευταίες μέρες- διαβάζω το The Shining του Stephen King. Αυτό που έχει γίνει και ταινία, ναι. Του Stanley Kubrick. Η οποία ταινία αφού την είδα έγινε από τις αγαπημένες γιατί είναι απλά τέλεια. Τώρα όμως διαβάζοντας το βιβλίο νιώθω μια ελαφριά απογοήτευση από την ταινία. Ο Stephen King, για τον οποίο πάντα άκουγα εξαιρετικά λόγια είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας. Καταφέρνει να σου δημιουργήσει αυτό το αίσθημα του ότι πρέπει να συνεχίσεις το βιβλίο μόνο και μόνο για να μάθεις τι θα γίνει. Έχει δημιουργήσει υπέροχους και ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Και γενικά δημιουργεί ένα απόλυτα πιστευτό περιβάλλον που νιώθεις ότι είσαι και συ εκεί. Και εντάξει, όλοι ξέρουμε τι πετυχαίνουν οι καλοί συγγραφείς, οπότε ας τελειώνω και ας φτάσω σ'αυτό που θέλω να πω. Στην ταινία, οι χαρακτήρες μιλάμε δεν είναι καθόλου ανεπτυγμένοι και φαίνεται σαν να μην έχουν λόγο για τις πράξεις τους και με απογοητεύει αυτό μιλάμε γιατί το βιβλίο είναι πολύ τέλειο! Λοιπόν δεν έφτασα πουθενά θαρρώ. Και δεν είναι και ενδιαφέρον αυτό για όποιον δεν έχει διαβάσει ούτε το βιβλίο και δεν έχει δει τη ταινία.

Αλλά γενικά δε μπορώ να αποφασίσω τι προτιμώ τελικά. Τα βιβλία ή τις ταινίες? Πριν από μερικά χρόνια αν με ρωτούσες θα έλεγα τα βιβλία με απόλυτη σιγουριά. Τώρα όμως δε ξέρω. Δηλαδή αν η ερώτηση είναι για συγκεκριμένο έργο που είναι βασισμένο σε βιβλίο, πάντα το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο. Δηλαδή αυτό είναι γεγονός. Αλλά γενικά δε ξέρω. Πάντα μου άρεσε να διαβάζω, αλλά τα τελευταία χρόνια, μάλλον εξαιτίας του σχολείου και του υποχρεωτικού διαβάσματος σαν να έχω απομακρυνθεί. Αλλά τώρα το ξαναπαλεύω. Αλλά και πάλι όχι ενδιαφέρον. Μισό. Κάτι θα σκεφτώ.

Α! Ανακάλυψα ένα μικρό ταλέντο και στη ζωγραφική και νιώθω περηφάνεια! Θα μοιραστώ μαζί σας το δημιούργημα μου. Να το θαυμάσετε παρακαλώ πολύ, ακόμα και αν δε σας αρέσει. Σκεφτείτε πως δεν ήξερα καν ότι μπορούσα να ζωγραφίσω. Και.. voila!

Μα μήπως να δημοσιεύσω φωτογραφίες μου? Να δημοσιεύσω φυσικά, αλλά σε άλλο ποστ. Μιλάμε δεν είχε πάλι ενδιαφέρον αυτό. Συγγνώμη κόσμε. Και ειδικά συγγνώμη Κρις Λαλαλα! Με 2 γ. Να το θυμάσαι πάντα αυτό!

Γειά σας άνθρωποι! Βασικά δεν ξέρω αν έχω ακόμα followers, αλλά ντάξει θα ήταν κακία πιστεύω να με κάνετε unfollow γιατί είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Μα πόσο καιρό έχω να γράψω σ'αυτό το μπλογκίδιο πια? Μα τόσο πολύ που πια το Blogger έχει αλλάξει. Θαρρώ είναι ωραίο τώρα. Πιο μινιμαλιστικό. Τι θέλετε να σας πω? Δεν έχω και ιδιαίτερα νέα. Βασικά ντάξει. Έχω. Τέλειωσαν οι Πανελλήνιες, τα πήγα μια χαρά τελικά παρ'όλο που δε το πίστευα και μπήκα στο Χημικό. Και πρώτος μάλιστα που σημαίνει υποτροφία (αν αξιωθεί το τόσο πλούσιο μας κράτος να μου προσφερεί κανένα λεφτό) και επιδότηση για υπολογιστή. Νομίζω θέλω mac. Κι ας θεωρηθώ ψώνιο. Βασικά δεν είναι και πολύ ωραίοι? Εννοώ μιλάμε είναι όμορφοι και καλοφτιαγμένοι και θέλω. Αλλά είναι ακριβοί ωρέ. Αλλά ντάξει. Μα για φαντάσου. Παίζει μουσική στο iTunes και μια στιγμή παίζει ένα το οποίο το ξέρω από κάπου αλλά δε ξέρω τι είναι. Απο διαφήμιση. Και είναι Kasabian. Για φαντάσου. Μαθαίνω Kasabian τώρα. Και είναι το Fire αλλά δε ξέρω ποια διαφήμιση. Τι ανούσια όλα αυτά που λέω. Θα κάνω ένα άλλο ποστ γιατί έχω όρεξη να δημιουργήσω ένα χαρακτήρα και γι'αυτό ήρθα να γράψω και στο μπλογκ. Ας φτιάξω λοιπόν κάτι. Ε γεια σας πάλι! :D

Λοιπόν. Αποφάσισα σήμερα να γράψω. Αλλά δεν έχω τι να γράψω. Με ενέπνευσε όμως ο Mr. Nobody, του οποίου δείτε το μπλόγκ τώρα. Ω ναι. Εδώ. 
Ακόμη δεν ξέρω τι να γράψω.

Ας γράψω μια ιστορία? Δεν μου 'ρχεται καμια ιδέα όμως. Δεν πειράζει. Ας αρχίσω και ό,τι βγει. Δεν μπορώ να διαβάσω σήμερα ούτως ή άλλως.

Τρία δέντρα.
"Πού πάμε, είπες?"
"Που πάμε?"
"Φτάσαμε?"

"Και πότε θα φτάσουμε?"
Τέσσερα δέντρα.
"Μια μέρα θα πάω και θα δω τι γίνεται μέσα εκεί."
"Θα σου λέγα να ρθείς, αλλά δεν μιλάς."
"Μήπως να σταματούσαμε εδώ?"

"Εγώ σταματώ."

Αντιμόνιο.


Θα μπορούσε να περάσει μπροστά από το κρεβάτι του οχτώ φορές χωρίς να το κοιτάξει ούτε μία. Την ένατη φορά όμως, θα το κοιτούσε. Μετά θα καθόταν. Το κρεβάτι θα αναστέναζε από το βάρος του. Το κρεβάτι θα αναστέναζε από το βάρος του.

"Je ne comprends pas"
Έξι δέντρα.
Μια σταγόνα νερό χτύπησε το πρόσωπο της. Άρχισε να τσιρίζει. Να κλαίει. Πρώτη φορά την ακουμπούσε κάποιος. Άρχισε να τρέχει. Να φεύγει.

Λίθιο.


Εννιά δέντρα.
Είναι ένας ήρωας. Μια μέρα θα πέσει. Δεν θα ξανασηκωθεί.
"Φτάσαμε"






( Ε ναι. Δεν ξέρω τι είναι αυτά που έγραψα. Αυτά βγήκαν. Να 'στε χαρούμενοι που κάτι έγραψα. Θα γράψω κάτι σωικό αύριο θαρρώ. )

Και ποιός βαριέται να συνεχίσει τη Χημεία..?

ντάξει. απλά ήθελα να βάλω κιαλλο gif. αντε γεια!